วันศุกร์เวียนมาอีกครั้งแล้วนะครับ อีกสัปดาห์กำลังจะผ่านไป เป็นอย่างไรก้นบ้างครับ งานที่ทำได้ตามเป้าหมายที่กำหนดไว้สักแค่ไหน ชีวิตของเราได้ตามเป้าหมายที่เราต้องการหรือไม่ครับ ถ้ารู้สึกเหนื่อย ก็พักบ้าง ชาร์ตพลังด้วยกิจกรรมที่เราชอบ และทำแล้วมีความสุข เพื่อที่จะได้เริ่มต้นสัปดาห์ใหม่ด้วยใจและกายที่เปี่ยมไปด้วยพลังครับ
วันนี้ผมก็เอานิทานเซนอีกเรื่องมาฝากกันครับ เผื่อจะได้เป็นข้อคิดดีๆ ในการใช้ชีวิตครับผม ลองอ่านดูนะครับ
นายพลท่านหนึ่งทำสงครามป้องกัน ชายแดนอยู่แถบทะเลทรายเป็นเวลาถึงสิบกว่าปี ตอนนี้เมื่อนึกถึง คมหอกศาสตราวุธและสภาพสงครามที่มีเลือดไหลนองดั่งสายน้ำ จิตก็ยากที่จะสงบลงได้ เลยมาหาพระอาจารย์เพื่อจะขอออกบวช
“ พระอาจารย์ ข้าพเจ้าเบื่อสงครามเหลือเกิน ตอนนี้รู้สึกปลงไปหมดแล้ว ขอให้พระอาจารย์เมตตา รับข้าพเจ้าเป็นศิษย์เถอะ ”ท่านนายพลร้องขอ
“ เจ้าทำสงครามมาเป็นแรมปี กลิ่นอายแห่งการฆ่ายังมีอยู่เยอะ และยังมีครอบครัวให้เป็นห่วง ไม่เหมาะที่จะบวชตอนนี้ไว้รออีกสักระยะก่อน“ พระอาจารย์ตอบ
“ข้าพเจ้า แม้จะอยู่ในสงครามมานาน นั่นเป็นเพราะความจำเป็นบังคับ ข้าพเจ้าเกลียดสงครามเป็นที่สุด ตอนนี้ข้าพเจ้าวางทุกอย่างลงได้หมดแล้ว ลูกและภรรยาครอบครัวก็ไม่เป็นปัญหา บวชให้ข้าพเจ้าเถอะ “
“รออีกสักระยะหนึ่งก่อน“ พระอาจารย์พูดแล้วก็เดินกลับเข้าวัด ท่านนายพลเลยจำใจต้องกลับบ้านไป
รุ่งขึ้นแต่เช้าตรู่ ท่านนายพลก็มาที่วัดอีก พระอาจารย์เลยทักว่า
“ ท่านนายพลทำไมถึงตื่นมาไหว้พระแต่เช้า”
“เพื่อดับไฟอันร้อนรุ่มในหัวอก เลยตื่นเช้ามาไหว้พระพุทธองค์” ท่านนายพลตอบ
พระอาจารย์เลยเหย้าแหย่กลับไปว่า “ตื่นแต่เช้ามาอย่างนี้ ไม่กลัวเมียมีชู้หรือ ?”
ท่านนายพลรู้สึกโกรธจัด จึงร้องด่าออกมาตามความเคยชินที่อยู่ในสงคราม ว่า
“ !!!!! เจ้าทำไมพูดจาหมาๆ แบบนี้”
พระอาจารย์หัวเราะเบาๆ พูดมาเป็นโศลก ว่า
โบกพัดเพียงเบาๆ ไฟในอกก็ คุกรุ่น
มุทะลุอย่างนี้หรือ คือการวางลงได้แล้ว
ท่านนายพลฟังแล้วหน้าแดงกล่ำ ไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้อีก
สรุปก็คือ ทุกอย่างอยู่ที่ใจเรา การจะวาง ก็ต้องวางที่ใจ ไม่ใช่แค่เพียงวาจาครับ
มีความสุขในวันหยุดสุดสัปดาห์นะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น