ผมได้อ่านนิทานอีกเรื่องจากหนังสือที่มีชื่อว่า นิทานคุณธรรม ซึ่งเรียบเรียนโดย เขียน-นิทัศน์ ธีระวิทย์ อ่านจบแล้วรู้สึกว่าได้ข้อคิดดีๆ มาอีกมากมาย ก็เลยนำเอามาถ่ายทอดให้กับท่านผู้อ่านได้อ่านกันบ้าง เรื่องราวมีดังนี้ครับ
กาลครั้งหนึ่ง มีกษัตริย์องค์หนึ่ง ทรงมีพระโอรสสามพระองค์ ซึ่งวันๆ เอาแต่หาเรื่องขุดคุ้ยข้อเสีย และเปิดโปงความบกพร่องของกันและกัน ทะเลาะกันไม่หยุด ไม่ว่าจะไปที่ไหน พระโอรสก็เอาแต่พูดถึงแต่ความดีของตัวเอง กล่าวถึงความชั่วของคนอื่น จนกษัตริย์ทรงพิโรธ จึงทรงขับพระโอรสออกนอกประเทศ ตรัสว่า “ถ้าพวกเจ้าไม่ยอมปรับปรุงตัว ก็อย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีกต่อไป”
พระโอรสทั้งสามก็ออกจากประเทศไป ในระหว่างทางก็ยังคงทะเลาะกันไม่หยุด แต่ละองค์ต่างก็บอกว่าตัวเองถูก คนอื่นไม่ถูก สุดท้ายทั้งสามจึงแยกทางกันเดิน
หลายวันผ่านไป เผอิญพี่น้องสามพระองค์มาพบกันเข้าอีก ที่หน้าอกและหลังของแต่ละองค์ต่างก็มีถุงแขวนอยู่ ต่างฝ่ายต่างก็ถามกันว่าถุงนั้นใส่อะไรไว้
องค์ชายใหญ่ตรัสว่า “ถุง ด้านหลังของข้า ใส่จุดเด่นของญาติมิตร ถุงที่หน้าอกใส่จุดด้อยของเขา ข้าไม่เคยเปิดดูถุงที่สะพายอยู่ด้านหลังเลย ฉะนั้นจึงไม่รู้ว่าจุดเด่นของญาติมิตรมีอะไรบ้าง”
องค์ชายรองตรัสว่า “ข้า เอาจุดเด่นของตัวเองใส่ไว้ในถุงที่หน้าอก เพื่อข้าจะได้มองเห็นมันอยู่ตลอดเวลา และยังทำให้คนอื่นเห็นได้ง่ายด้วย ข้าเอาจุดด้อยของข้าเองที่คนอื่นว่า ใส่ไว้ในอีกถุงหนึ่ง แบกไว้ข้างหลัง ข้าไม่เคยดูมันเลย และไม่คิดจะให้คนอื่นดูด้วย ข้าอยากจะให้พวกเขาเห็นแต่จุดดีของข้าเท่านั้นพอ”
องค์ชายเล็กตรัสว่า “ถุง ที่อยู่หน้าอกของข้านั้น ใส่แต่จุดเด่นของคนอื่นและบุญคุณที่ข้าได้รับ ข้ามองเห็นมันตลอดเวลา เมื่อใดที่ข้าเห็นจุดด้อยของคนอื่น ข้าจะเอามันใส่ไว้ในถุงด้านหลัง นอกจากนั้นข้ายังได้เจาะรูเล็กๆ ที่ใต้ถุงนี้ เพื่อให้จุดด้อยของคนอื่นไหลออกจากถุงได้ง่ายๆ ดังนั้นข้าจึงแบกแต่จุดเด่นของคนอื่นเดินทางไป และรู้สึกตัวเบาสบายมากๆ”
องค์ชายใหญ่ และองค์ชายรองเดินไปเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าต้องแบกถุงหนักขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองจึงรู้สำนึกว่า “น้องเล็กเขาสบายกว่าพวกเรามาก เราปล่อยให้สิ่งของที่ไม่มีประโยชน์ทับถมจนยืดตัวให้ตรงไม่ได้ ลำบากเหลือเกิน” ดังนั้นพระองค์จึงเอาจุดด้อยของคนอื่นใส่ถุงโยนทิ้งไปจนหมด ผลก็คือมีความรู้สึกเบาสบายกว่าเดิมมากมาย
พระโอรสทั้งสามต่างสำนึกความผิดของตนได้แล้ว จึงตัดสินใจกลับไปเข้าเฝ้าพระราชบิดาเพื่อขอพระราชทานอภัยโทษ พระบิดาทรงยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ทรงเห็นพระโอรสของพระองค์เปลี่ยนแปลงไปแล้ว
และทรงตรัสว่า “สำหรับ คนอื่นเราต้องดูจุดเด่นให้มากๆ ดูจุดด้อยให้น้อยๆ แต่สำหรับตัวเองต้องดูจุดด้อยให้มากๆ และพยายามปรับปรุงตัวเอง อย่างนี้จึงจะมีความเจริญต่อไปได้”
นิทานเรื่อง นี้สอนให้รู้ว่า การที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นได้อย่างดีนั้น ให้มองจุดดีของคนอื่นให้มากเข้าไว้ เพื่อที่จะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข การที่เรามัวแต่ไปมองแต่จุดด้อยของคนอื่นมันไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเราเอง เลย จริงๆ แล้วตัวเราเองก็มีจุดด้อยเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าตัวเองจะเก่งไปได้ซะทุกอย่าง และถ้าเราสามารถเปิดใจมองจุดด้อยของตนเองได้จริงๆ สิ่งที่จะเกิดขึ้นก็คือ เราจะพัฒนาจุดด้อยเหล่านั้นให้ดีขึ้นเรื่อยๆ
แล้วเราก็จะเป็นคนที่เก่งขึ้น ดีขึ้น อีกทั้งยังได้รับความรักจากคนรอบข้าง เพราะเราไม่เคยมองจุดไม่ดีของคนอื่นนั่นเอง ความสุขก็จะเกิดขึ้นในจิตใจของเราเองในที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น