วันศุกร์เวียนมาอีกครั้งหนึ่ง เป็นวันแห่งนิทานสอนใจกันเหมือนเดิมครับ เป็นนิทานของคุณ แคน พูนวศินมงคล เขียนไว้อย่างน่าอ่าน และน่าคิดมากๆ ครับ ผมว่าน่าจะเหมาะกับการบริหารทรัพยากรบุคคลด้วยเช่นกันครับ ลองอ่านดูนะครับ
ชายคนหนึ่งแบกถังน้ำสองใบไว้บนบ่าเพื่อไปตักน้ำที่ริมลำธาร
ถังน้ำใบหนึ่งมีรอยแตกในขณะที่อีกใบหนึ่งไร้รอยตำหนิ และสามารถบรรจุน้ำกลับมาได้เต็มถังแต่ด้วยระยะทางอันยาวไกล จากลำธารกลับสู่บ้านจึงทำให้น้ำที่อยู่ในถังใบที่มีรอยแตกเหลืออยู่เพียง ครึ่งเดียว
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ดำเนินมาเป็น เวลา 2 ปีเต็มที่คนตักน้ำสามารถตักน้ำกลับมาบ้านได้เพียงหนึ่งถังครึ่งซึ่งแน่นอน ว่าถังน้ำใบที่ไม่มีตำหนิจะรู้สึกภาคภูมิใจ ในผลงานเป็นอย่างยิ่งขณะเดียวกันถังน้ำที่มีรอยแตกก็รู้สึกอับอายต่อความ บกพร่องของตัวเองมันรู้สึกโศกเศร้ากับการที่มันสามารถทำหน้าที่ได้เพียง ครึ่งเดียวของจุดประสงค์ที่มันถูกสร้างขึ้นมา
หลังจากเวลา 2 ปี ที่ถังน้ำที่มีรอยแตกมองว่าเป็นความล้มเหลวอันขมขื่นวันหนึ่งที่ข้างลำธาร มันได้พูดกับคนตักน้ำอย่างเศร้าๆ ว่า
"ข้ารู้สึกอับอายตัวเอง เป็นเพราะรอยแตกที่ด้านข้างของตัวข้าทำให้น้ำที่อยู่ข้างในไหลออกมาตลอดเส้นทาง ที่กลับไปยังบ้านของท่าน"
คนตักน้ำตอบอย่างอ่อนโยนว่า "เจ้า เคยสังเกตหรือไม่ว่ามี ดอกไม้ เบ่งบานอยู่ตลอดเส้นทางในด้านของเจ้า แต่กลับไม่มีดอกไม้อยู่เลยในอีกด้านหนึ่งเพราะข้ารู้ว่าเจ้ามีรอยแตกอยู่ข้า จึงได้หว่านเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ลงข้างทางเดินด้านของเจ้าและทุกวันที่เราเดิน กลับ...เจ้าก็เป็นผู้รดน้ำให้กับเมล็ดพันธุ์เหล่านั้นเป็นเวลา 2 ปี ที่ข้าสามารถที่จะเก็บดอกไม้สวยๆ เหล่านั้นกลับมาแต่งโต๊ะกินข้าวถ้าหากปราศจากเจ้า ในสิ่งที่เป็นเจ้าแบบนี้แล้ว...เราก็คงไม่อาจได้รับความสวยงามแบบนี้ได้ "
คนเราแต่ละคนย่อมมีข้อบกพร่องที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองแต่รอยตำหนิและข้อ บกพร่องที่เราแต่ละคนมีนั้นอาจช่วยทำให้การอยู่ร่วมกันของเราน่าสนใจและกลาย เป็นบำเหน็จรางวัลของชีวิตได้สิ่งที่ต้องทำก็เพียงแค่ยอมรับคนแต่ละคน ในแบบที่เขาเป็นและมองหาสิ่งที่ดีที่สุดในตัวของพวกเขาเหล่านั้นเท่านั้นเอง
คนเราทุกคนล้วนแต่มีทั้งข้อดี และข้อเสีย อยู่ที่เราจะมองจุดไหนมากกว่ากัน ถ้าเราสามารถนำข้อเสียของเขามาทำให้เป็นประโยชน์ได้จริงๆ ข้อเสียนั้นก็จะกลายเป็นข้อดี และมีประโยชน์ต่อการสร้างผลงานมากขึ้นเช่นกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น